a| 9789058387653

a| Howest

a| Goeminne, Siska, d| ....- 0| NIV

a| Raak me dan, als je kan / c| Siska Goeminne.

a| Wielsbeke : b| De Eenhoorn, c| 2012.

a| 100 p.

a| Vanaf 15 jaar - Vriendschap - Liefde - Eenzaam zijn - Relaties - Gezin

a| Rune vertrekt met haar moeder naar de kust. Ze ontmoet er de stille Simon, die een moeizame relatie met zijn ouders heeft. Ondanks hun verschillende karakters voelen ze zich tot elkaar aangetrokken. Dan krijgen ze slaande ruzie.

a| Na een traumatische ervaring met haar vader verhuist Rune met haar moeder naar de kust. Zij wordt er meteen geïntrigeerd door Simon. De levenslustige Rune en de zwaarmoedige, eenzelvige jongen werken als magneten op elkaar in. Dit is een verhaal van aantrekken en afstoten, van eenzaamheid en betrokkenheid, en vooral van het aftasten van grenzen. Siska Goeminne roept in het eerste deel al deze gevoelens op in een mistige, suggestieve en poëtische sfeer. Vanuit een dramatische openingsscène kijkt Rune terug op haar eerste ontmoeting met Simon en het verloop van hun problematische relatie. De beeldtaal beantwoordt aan een romantisch pubergevoel, waarbij het evenwicht tussen poëzie en cliché soms zoek is: Rune en Simon [lees meer] die elkaar pas kennen en in de gutsende regen de glibberige golfbreker opgaan, Simon die in het ‘licht van de opkomende zon' de woorden ‘non omnis moriar' (ik zal niet helemaal sterven) in het zand schrijft, Rune met uitwaaiende zwarte krullen en Simon, volledig in het zwart gekleed, met lange, blonde, verwilderde haren. Zowel Rune als Simon komen in een belevende zij/hij-vorm aan het woord, maar het is voornamelijk Rune die in de relatie evolueert. Zij voelt zich aangetrokken tothem: 'Het was de blik in zijn ogen — de donkerte die aan haar trok' — en ze is gefrustreerd wanneer ze met al haar levenslust niet tot hem kan doordringen: ‘Maar Rune kon het niet verdragen, de stilte, het zwijgen. Ze moest en zou iets aanpakken, te lijf gaan, wilde het verlaten gevoel verdrijven dat Simon altijd en overal met zich meedroeg.' Tegelijkertijd beseft ze dat ze met haar aandacht voor Simon het geruis van haar afwezige vader probeert te compenseren: ‘Dat hield haar aan de gang, hield het verdriet eronder.

a| Het was het enige wat het gemis in haar buik kon temperen.' De ontgoocheling en de tedere of leuke herinneringen doorkruisen in flarden haar gevoelens voor Simon. Bij Simon is er van een evolutie nauwelijks sprake. Hij is een jonge Werther die in zwaarbeladen woorden flirt met de dood: ‘Iedere ontmoeting houdt een afscheid in', ‘De dood is het begin, niet het eindpunt. Of een passage, als je dat liever wilt. Het enige wat Simon wil, is ontsnappen aan zijn deprimerende thuis en vooral aan zichzelf: ‘Hij drukte zijn lichaam hard in het zand en luisterde naar de golven, hoorde hoe de zee hem riep. Diep in hem woelde en raasde het verdriet.' De negentiende-eeuwse romantiek krijgt nog een symbool dat mee typerend is voor Simons onrust en levensmoeheid: het dreigende beeld van een zwarte kraai. Na een dramatische wending versobert de beeldtaal en wordt het verhaal helderder. Rune verhuist opnieuw naar de stad en laat het romantische decor van de zee achter zich. In de stad krijgen de suggesties uit het eerste deel vorm. Rune zoekt opnieuw contact met haar vader en Simon, die nu in een verzorgingstehuis opgenomen is, hoort over zijn familiegeheim. Daardoor kan hij zijn onrust gedeeltelijk plaatsen. Beide ontwikkelingen hebben zowel voor de personages als voor het verhaal een louterend effect. De zwaar beladen weltschmerz die uit het eerste deel spreekt, ontwikkelt zich uiteindelijk positief. De mooie kaft met een verkreukeld en weer gladgestreken portret van Rune, weerspiegelt de inhoud van het verhaal: een gekwetst pubermeisje dat ondanks alles met een open blik naar het leven blijft kijken. Ook de opvallende en suggestieve vormgeving ligt volledig in de lijn van het superromantische verhaal. [Jet Marchau]

b| HWSJS c| SJS j| SJS.LEESBOEK.BLAUW.GOEM.12 p| 2029373

a| book