Slecht.

Type:

boek

Titel:

Slecht.

Auteur:

Simoen, Jan

Jaar:

2009

Taal:

Nederlands

Uitgever:

Wommelgem : Van In, 2009

Paginering:

111.

Plaatsnummer:

SJS.LEESBOEK.BLAUW.SIMO.09 (SJS)

ISBN:

9789034561169

Onderwerp:

Geweld

Samenvatting:

Daar is hij heel goed in: hangen en schouders ophalen. Nathans puberale arrogantie en schijnbare ongenaakbaarheid halen op die momenten de bovenhand: 'Is het de puberteit, is het mijn temperament, is het iets anders, een soort van stroompanne of kortsluiting in mijn brein, een erfelijke afwijking? Ik weet het niet en ik wil het ook niet weten. Het kan me ook fuck schelen: het is nu eenmaal zo, ik moet ermee leven en de mensen in mijn buurt moeten er ook maar mee leren leven. Ik ben wie ik ben, en wie daar niet mee kan leven, die dondert maar op. Take it or leave it.' Elke had hem maar nooit 'moederskindje' moeten noemen, dan was het waarschijnlijk allemaal anders gelopen. Het volgende moment vinden we hem bedrukt en onzeker terug en roept hij om zijn moeder. 'Mama kan dat. Zij kan daarmee leven. Zij neemt me zoals ik ben. Ik ken niemand die meer aan mijn kant staat dan zij. Onvoorwaardelijk. Jij bent goed, moeder. Veel te goed voor deze wereld. Geen spoor van slechtheid zit in jou. [...] Mama. Wat zou ik doen zonder jou, mama.' Zo danst Nathan na zijn misdaad op het koord van verantwoordelijkheid, het hoofdthema in ieder proces van opgroeien. 'Godverdommenogaantoe, ik méén het nog ook, want als ik het met één ding eens ben, dan is het met zijn laatste vraag: dit às geen volwassen gedrag! Maar dat wàl ik ook niet! Ik wil niet volwassen worden! Ik wil niet worden zoals zij! Maar leg dat maar eens uit. Soms vind ik het al zo fucking moeilijk om me oud genoeg te voelen., Op het politiebureau zit een jongen van zestien nagelbijtend te wachten op de inspecteur die hem komt ondervragen. Hij heeft niets gedaan. Niets ergs in elk geval. Dat voorval met Elke? Daar heeft ze zelf om gevraagd. Of niet? Oké, toegegeven, misschien is Nathan wel een etter. Af en toe. Maar slecht? Nee, écht slecht is hij niet. Ik ben wel weird, maar niet gek, snap je? Nathan is 16 en een schoffie. Althans dat beweerde die flik toch net. We treffen hem aan in de verhoorkamer van de politie waar hij alleen gelaten werd met zijn gedachten. Is hij dan zo slecht? Echt slecht? Dat kan toch niet. Hij heeft nochtans een leuke kop. Blond krullend haar en heel lichtblauwe ogen. Een engel en een deugniet, zeggen de mensen vaak en gaan dan lachend met hun handen door zijn haar. En als hij daarbij zijn ogen wijd openspert en zijn hoofd een beetje scheef houdt en zijn breedste glimlach tevoorschijn haalt en in uiterste nood dan ook nog eens lichtjes met zijn blonde krullen schudt, dan ziet hij er naar het schijnt onvoorstelbaar ongelooflijk uit. Zo krijgt hij alles gedaan. Zeker van zijn moeder. Maar vandaag kan hij zijn kop niet zien in die fucking spiegel in de verhoorkamer. Daarvan weet hij trouwens toch gewoon dat het een raam is met half doorzichtig glas, dat weet toch iedereen van zijn generatie! 'Witse', 'Flikken', 'Baantjer'... You name it, he has seen it! Hij is een zeer ervaren flikkenwatcher. Niet voor zijn plezier natuurlijk, maar omdat het de moeite loonde. En ook een beetje voor zijn moeder, die één keer in de week gezellig naast haar zoon op de bank wil zitten. Maar vandaag laat ze hem in de steek! Zou hij dan echt slecht zijn? Slecht met een hoofdletter? Dat kan toch niet!, Trouwens, jongeren kunnen niet slechter zijn dan volwassenen, want van wie zouden ze het anders leren. En hij heeft toch goede vrienden, dus zo slecht kan hij niet zijn. Bovendien, Elke had er toch zelf om gevraagd, die trut. Zo tollen Nathans gedachten rond in de verhoorkamer en komt de lezer samen met de politie te weten wat hij precies op zijn kerfstok heeft. Net als in Veel liefs van Michael, het derde luik van Jan Simoens bekroonde trilogie samen met Met mij gaat alles goed en En met Anna? wordt de nieuwsgierige lezer mondjesmaat bevredigd met puzzelstukjes informatie. Je wordt gewoon gedwongen de detective in één ruk uit te lezen. En waarom niet? Het volume leent zich ertoe en de populaire jongerentaal waarin Nathan denkt en praat, verhoogt dit effect nog. In tegenstelling tot de eerdere trilogie waarin gegoocheld wordt met verschillende perspectieven, blijft de lezer in Slecht gevangen in één gedachtelijn, waardoor het naast een detective bij uitstek een psychologische roman geworden is. Op 94 bladzijden tijd slaagt de schrijver erin de immense warboel in het hoofd van deze 16-jarige rebel weer te geven, zonder de lezer kwijt te geraken. We treffen Nathan het ene moment kwaad, gefrustreerd en agressief aan. De deur van het politiekamertje moet eraan geloven en wanneer hem vragen worden gesteld, haalt hij gewoon zijn schouders op., Vroeger stond ze altijd klaar voor mij ? ook een beetje voor papa, toegegeven, maar toch vooral voor mij. Nu moet ik haar delen met het gat in de ozonlaag en de Roemeense weeskinderen. Oneerlijke concurrentie, vind ik. Moeders moeten klaarstaan voor hun kinderen, altijd en overal, dag en nacht, daar zijn ze voor. En zeker voor hun enig kind! Hoe slecht dat kind soms ook is. Anders hadden ze maar geen kinderen moeten maken. Soms verlang ik naar de tijd dat ik haar voor mij alleen had.' Nathan gaat in de verhoorkamer in zijn gedachten zelfs terug tot zijn vierde levensjaar, toen hij blij was dat zijn zusje overleed en hij zijn moeder weer voor zich alleen had. Een jammerlijk overdreven stukje psychoanalyse, maar het brengt ons wel tot de hoofdthematiek. Slecht is een roep om aandacht van een verwende maar vooral verwarde puber. Zelfs de flik, het enige andere aanwezige personage, moet eraan geloven: 'Jij mét je zorgen maken om mij! Daar wordt jij voor betaald! Jij moet er alles aan doen dat ik geen crimineel word! Dat is je werk godverdomme! Daarvoor ben je toch een flik!' Nathan is na zijn misdaad niet enkel verward door het vraagstuk van schuld en boete ? zal hij al dan niet de verantwoordelijkheid opnemen? ?, maar bovenal worstelt hij met zijn ontwikkelende persoonlijkheid. Hij heeft het gevoel hier, op de grens van volwassenheid, voor een levensbelangrijke en definitieve keuze te staan: wordt hij slecht, écht slecht, Slecht met een hoofdletter of toch niet? Jan Simoen ruilde de rijkdom aan verhaallijnen, tijd, perspectieven en stijlen van zijn trilogie geslaagd om voor een krachtig uitgewerkte en rijke psychologische novelle, die bovendien leest als een trein van razende gedachten., Want oud genoeg is nodig om in het leven verder te komen, dat weet ik ook wel. Je moet oud genoeg zijn om van school af te gaan, om je rijbewijs te halen, om alleen te gaan wonen, om legaal porno te downloaden (haha), en al die dingen wil ik ook natuurlijk! En toch wil ik niet écht oud worden, want oud is saai, en oud is dood. Oud is zoals mijn vader bijvoorbeeld, met zijn zielige blonde del. Of als de directeur. Oud genoeg en écht oud: een zeer moeilijke evenwichtsoefening, als je het mij vraagt.' En daarmee heeft Nathan zowat alles gezegd. Nathans vader liet zijn moeder een jaar geleden in de steek voor een jonge vrouw, rechtstreeks uit 'Temptation Island' weggeplukt, volgens Nathan. Dat doet uiteraard wat met de 16-jarige zoon, die gewoon een hele goeie band heeft met zijn moeder, mag dat? Hij doet zijn best af en toe wat liever voor haar te zijn, maar toegegeven, hij buit zijn blonde krullenbos nog het meest bij haar uit: hij perst haar zakgeld af en verlaat systematisch zijn uitgangsuur. Maar vaders vertrek doet ook wat met zijn moeder: 'Sinds papa weg is, is mama veranderd, met al haar verenigingen voor de redding van de planeet en zo ? en oké, dat is allemaal leuk voor haar, maar voor mij veel minder.

Permalink:

http://bibtest.howest.be/catalog/hws01:001944645